Ik heb weer wat tijd gehad om het even wat rustiger aan te doen. Niet alleen in het weekend, maar ook donderdag en vrijdag al. En ik verbaas me over mijn eigen rust. Er heerst rust in mijn hoofd, terwijl het toch eigenlijk heel anders zou moeten zijn. Ik ben heel vatbaar voor het nieuws (dat is wel eens anders), vat alles heel snel, onthoud veel. Ik heb de hele weekendkrant zonder moeite van de voor- tot de achterpagina gelezen (dat is ook wel eens anders) en ik kan goed en geconcentreerd nadenken. Kan er nog een boek bijlezen en me buigen over de Nederlandse staatsinrichting (dat stond niet alleen in mijn stage-eindbeoordeling, maar uiteraard ook weer op mijn getuigschrift van dinsdag: "Ulrike doet er goed aan zich nog wat meer in de Nederlandse geschiedenis en staatsinrichting te verdiepen."). Bij deze: ik ben me er weer volop bewust van en ben daar alweer met veel plezier mee bezig.

En dat zijn dan ook de momenten waarop mij ook de mooie dingen opvallen. Dingen die ik zelf niet zo goed onder de knie heb. Het stuk in de Volkskrant over verzorgingstehuizen, het artikel over de zomer van Martin Sommer (leuke bijkomstigheid natuurlijk) of de column van Witteman in de nieuwe VARA-gids...ik lees het en ik denk: wat mooi. wat klopt het allemaal. wat ben ik het er mee eens. En: waarom kan ik dat eigenlijk niet zo opschrijven? Terwijl ik al in mijn hoofd had wat die ander daar geschreven heeft. En daar kan ik dan weer van balen en alleen maar denken: "toch maar weer leren, leren, leren (en oefenen, als dat helpt)".
Ik wil ook zo mooi schrijven, maar ik geloof dat ik daarvoor de weinige heldere en geestige momenten moet gaan benutten. En ik hoop maar dat dit er eentje was (misschien op zijn minst een beetje dan...). Ook al vind ik dat mensen op andere weblogs veel mooier en grappiger en leuker kunnen schrijven. Maar toch houd ik vol.