Nou, nou, eindelijk hoort de wereld dan toch weer iets van mij... Het gaat inmiddels weer wat beter, maar ik werk nu dus niet meer bij de leuke regionale omroep. Ik had er alles op ingezet en het is mislukt. Zelfs perfectionistische mensen als mij kan dit overkomen. En omdat het zo onverwacht was, heeft het minstens een dag geduurd voordat de realiteit ook echt tot me doordrong en ik de energie terug heb gevonden om weer door te solliciteren.

Het is een moeilijk vak, de journalistiek, in ieder geval op dit moment. Zijn er teveel journalisten? Ja, waarschijnlijk wel. Waarom zou ik dat werk dan alsnog willen doen? Omdat het gewoon geweldig leuk is en ik verhalen wil blijven vertellen aan iedereen.

Dit onderwerp heeft mijn vriend en mij gisteravond ook tegen 1 uur nog niet doen slapen. We kregen een discussie (die hij startte) over wat de zin van al die journalistiek �berhaupt is. En de discussie eindigde in woede aan beide kanten van het bed. Praten over werk in je slaapkamer, waar ook nog een groot bureau staat, waar eveneens heel veel werk op ligt, werkt niet.
In ieder geval had ik niet echt het idee dat ik nu lekker in mijn slaapkamer kon gaan slapen. Het was gewoon ineens niet gezellig meer. Alleen maar werk in je hoofd omdat je alleen maar tijdelijk werk hebt.

Ik hoop dat de sfeer vanavond niet alleen maar beladen is met werk, maar weer een keer omslaat naar harmonie.