Klein geluk

Loodzwaar is ie als we hem uit de oranje koffer tillen. Een echte Veritas, DDR-naaimachine. Geen goedkoop plastic, maar een metalen exemplaar. Mijn oma en ik krijgen hem amper de tafel op.

Ik ben een laatkomer. Vroeger, toen ik heel klein was, werd ik bij mijn overgrootoma al wakker met het rustgevende geratel vanuit de hoek van de kamer. Zij verdiende geld met het maken van knoopsgaten, het repareren van scheurtjes en het maken van mooie lange jurken en rokken die in de winkel niet te koop waren. Buren, vrienden, familie en mond-op-mondreclame zorgden jarenlang voor genoeg werk en uiteindelijk kromgebogen vingers.

Ook de volgende generatie, mijn oma, is er nog steeds een ster in. En zelfs mijn moeder kan een mooi stukje stof tot iets draagbaars omtoveren. Alleen ik ben er nooit aan begonnen. Heb er zelfs nog nooit achter gezeten. Nooit meegekeken.

Maar nu ben ik op cursus. In mijn eigen huis. Met mijn eigen ge�rfde naaimachine.

Op de eerste avond naaien we meteen het garen vast in de spoel en leer ik dat je ook best een gevoel voor minischroefjes en stalen onderdelen moet hebben.

Na een uur repareren loopt ie weer op rolletjes en een half uurtje later zijn de naden van mijn rechter mouw dicht. Ik blijf er maar naar kijken. Zelf gedaan!