Eindelijk

Eindelijk doen we het weer. Sinds we een kind hebben, komt het er niet meer zo vaak van. Ja, tijdgebrek, geen zin, al die bekende taferelen. Liever op de bank hangen, of iets lezen of gewoon moe. Wie kent het niet...

Maar dit weekend is daar een einde aan gekomen: we slaan weer aan het fietsen!

Ik heb het over dat verheffende, vrije gevoel van twee trappers die je heuvels af en heuvels op brengen (voor zover in NL aanwezig, maar bij ons om de hoek kan dat wel...). Die wapperende haren en het zachte gezoem over het asfalt.

Opstappen, trappen en los. Naar verre oorden dichtbij. En nu kan dat allemaal samen met Max en vriend J.. Als een koning zit ons kindje voorop, de weilanden ondertussen verhalen vertellend. Koeien tellen. Zwaaien naar die passerende hardloper. Omkijken naar de trein. En dan in de stad parkeren en een ijsje eten.

Het stuurt wat zwaarder, maar het gevoel is als vanouds. We fietsen weer!