Leeg

De afgelopen twee weken zit ik iedere werkdag op de snelweg. Terwijl ik eigenlijk van de trein hou, en nog meer van het boek in mijn handen, in plaats van het stuur.

Sinds vorig jaar augustus heb ik een eigen auto. Jarenlang kon het zonder, ging ik op de fiets naar mijn werk of met de trein. Ook samen met Max ging dat nog goed. Tijdens mijn verlof met kinderwagen de bus in, of gewoon de 25 minuten lopen naar het station. Geen probleem. Goed voor de lijn.

Toen de zomer voorbij was, ging ik weer aan het werk, en moest alles weer een versnelling hoger. En dus bleek een eigen auto erg handig. Max wegbrengen en daarna door de file naar het werk rijden. Vooral dat laatste werkt op je zenuwen als je iedere dag minstens twintig minuten stil moet staan. Ik hou van mijn auto, maar dit? Daar had ik weinig zin in.

Nu wonen we aan de andere kant van het land en wissel ik af. Maar sinds de meivakantie is Nederland al in een hele diepe zomerslaap gevallen en zijn de wegen dus leeg.

Ik kan doorrijden. Binnen een uur ben ik waar ik moet zijn. Droog. Niet bezweet. En mijn haar zit nog net als thuis.

De trein vertrekt in de zomer zonder mij. Ik ga de auto weer in.