Kind aan huis

Max loopt.

Op zich is dat natuurlijk niets bijzonders. Een mens wordt geboren als baby, ligt dan heel wat maandjes in een box, bed of op de bank. Op een dag leg je hem op de grond en dan schuift het mensje via zijn buik richting keuken. Je staat verbaasd te kijken. Twee dagen later ben je eraan gewend.

Weken- en maandenlang blijven de bewegingen hetzelfde. Het mensje verandert natuurlijk op andere terreinen, maakt geluiden, gaat meer lachen, leert naar jouw neus te grijpen. En leert te eten. Het kruipen krijgt ie steeds beter onder de knie. Letterlijk, want het buikschuiven wordt kniehobbelen.

En dan, net ietsje later, kan het mensje ineens opstaan. Een paar wankele stapjes en dan valt ie blij in jouw armen. Een hele week lang was Max er zelf van onder de indruk. Na ieder stukje zelfstandige route keek hij op en stond breed te glimlachen.

Nu zijn we een vakantie verder en inmiddels is het de normaalste zaak van de wereld: ons mensje loopt tussen bank en stoelen en kijkt nieuwsgierig in de vaatwasser. Hij loopt zo de deur uit, de straat op en zoekt de andere kinderen. Hij loopt door de tuin, steekt de hele woonkamer door en vandaag liep hij voor het eerst in een winkel.

Max is niet meer onder de indruk. Wij wel. Als het besef doordringt: hij wordt groot. Ons kind zal nooit meer kruipen. Nooit meer. Een rare gewaarwording.