Spuit elf

Vlak voordat Max in ons leven trad, kregen we eigenlijk al een ander kindje. De Iphone van vriend J..

Net als bij iedere andere gadget die regelmatig zomaar ons huis binnenfladdert, dacht ik dat de opwinding over het nieuwe apparaat maar enkele dagen, hooguit weken zou duren en dat het nieuwe speeltje dan zou liggen verstoffen onder het nachtkastje.

Dat had ik helemaal fout. Tot op de dag van vandaag heeft de minicomputer bij ons alle aandacht. Naast het bed, naast het ontbijtbord, in de auto. Maar ja, je kan er dan ook echt zooooveel mee. Terwijl er maar ��n knop op zit. Nou, ik hoef het jullie niet uit te leggen, want ik ben natuurlijk spuit elf.

Volgens vriend J. ben ik nu ��n van de laatste mensen in de westerse wereld die er nu ook ��n in hun bezit hebben. Ik ben nog niet zo fanatiek als hij, maar een aantal dingen kon ik al na vijf minuten niet meer missen. Op de bank kunnen kijken of je mail hebt is een ongekende luxe. Zomaar je horizon verbreden met de zoekfunctie in je hand, zonder de trap te hoeven nemen: zalig. En je kan met hem spelen wanneer je maar wilt.

Hij hoeft niet te eten, niet te drinken en huilen doet ie ook niet. Bovendien zou je bijna vergeten dat je er ook mee kan bellen, met zoveel verschillend gekleurde symbooltjes op het scherm.

Ja, het is de oude versie, maar ik hou van ons tweede kindje. Ben benieuwd of ie 18 jaar bij ons blijft.