Vreemde oorden

We zijn nog niet altijd even thuis, daar, waar we nu wonen.
Inmiddels gewend aan de koeien op het gras, de ma�svelden, de rode klinkers van de huizen om ons heen. Maar de volgende grote stad, die kennen we nog niet.

Geen Utrecht of Amsterdam, maar Arnhem om de hoek. De twee uurtjes die ik er wel eens winkel zijn niet genoeg om een stad te leren kennen. Ik weet waar de bieb zit, ken caf� Dudok, de Bakkerstraat, maar dan houdt het ook op. De weg terug naar de parkeergarage? Dan moet ik nog regelmatig een kaart erbij pakken.

En dus gingen we maar iets echt stads doen: naar de bios. Naar het filmhuis zelfs, midden in het centrum, op de Korenmarkt. Een oase van de Europese film midden in een walhalla van de dampende caf�s. Althans, toen we naar binnen gingen, viel dat nog niet zo op, maar na driekwart film hoorde je tijdens de stille sc�nes al de drum&bass door de muren heen stampen.

Niks mis mee op zich, maar toen we naar buiten stapten, was het net of we aan de Costa Brava stonden. Dat kunnen we weten, we hebben elkaar daar ooit leren kennen, vriend J. en ik.

In geen enkele Nederlandse stad hebben we tot nu toe zoveel hutjemutje-caf�s gezien. Geen speld tussen te krijgen. Bloopers, Juicy Lucy, De Schoof of Bumpers, neonreclames en opgewonden tieners. Her en der live-muziek-klanken die ons bijna over de streep trokken om nog even te blijven.

In plaats daarvan trokken we met een patatje weer terug naar de parkeergarage. En zelfs dat bleek een belevenis. Vanaf de ingang keken we ineens zo tientallen meters naar beneden. Er was niemand. Fel licht en kilte. Stilte voor de storm. Een kunstinstallatie. Nee, gewoon een ondergrondse parkeergarage, onaf. Eenzaam ook.

Zo'n vreemd gevoel, als op vakantie. In een vreemde stad, in een vreemd land en zometeen keer je terug naar je tentje.

Er valt hier nog een hoop te ontdekken.