Roze stippen

Een week lang houdt ie mij al bezig. Die grijze paal op een roze stip. Vorige week dacht ik voor het eerst: wat is dat toch? T-Mobile? Wifi-spot op het perron?

Het blijkt een paal voor de OVchipkaart. Nou lees ik daar als journalist regelmatig stukjes over. De essentie van het verhaal was tot nu toe altijd dat het ding niet werkt. Niet goed genoeg. Kan gekraakt worden. Liever niet. En veel te duur, plus nooit haalbaar. Al jaren staat het herhaaldelijk in de krant.

In mijn brein werd die informatie opgeslagen als: komt er dus nooit. Maar nu ineens blijkt die kaart er toch te zijn. En zelfs te werken.

Want op de dag dat ik die paal zag en meteen links liet liggen, mocht ik er een reportage over maken. En nu blijk ik ��n van de weinigen die heel ouderwets is. Jong en oud, wie we ook spraken, ze lieten mij hun chipkaart zien, wisten hoe de paal werkte en vonden het systeem zonder kaartjes nog reuze handig ook.

Verbouwereerd stond ik achter mijn camera. Gelukkig bleek er nog ��n vrouw een beetje op mijn lijn te zitten. Ze had geen idee wat het voor paal was en de roze stip deed haar denken aan oktober: borstkankermaand.

En omdat ik niet van roze houd en dat gele kaartje nog steeds koester, en ook omdat het nog jaren duurt voordat er zo'n paal op mijn lokale ministation staat, werd het een reportage over de geschiedenis van het treinkaartje.