De vrouw met de notensleutel

"Rustig blijven, hij ontploft pas over een kwartier." Dat zegt de machinist van de trein, type B-merk. De motor is uit, het licht ook, en �berhaupt is het veel te stil voor een wagon die me naar huis had moeten brengen.

Helaas, treinstel kapot, we kunnen niet verder. Gelukkig staan we stil op een station en niet in een weiland. Buiten is het donker en nat. Alle reden dus om in de trein te blijven wachten op de volgende. Die komt over vijftien minuten binnen, roept de zalvende vrouwenstem via de speaker.

De machinist is aardig en doet het licht weer aan. Zo kunnen we verder lezen met z'n allen. De zalvende vrouwenstem is terug. De trein die er nu zou moeten zijn, heeft helaas een kwartier vertraging. Zelfs lezen geeft nu geen rust meer, de eerste gesprekken ontstaan.

E�n vrouw staat in het middelpunt. In haar linker oor draagt ze een oorbel in de vorm van een notensleutel. Wit. Ze heeft een lege maag omdat ze samen met haar dochter zou eten, vertelt ze. Van een oud mevrouwtje in de stoel ernaast krijgt ze een halve kruidkoek. Zo ongeveer moet het in de oorlog hebben gevoeld, denk ik nog.

Daarna gebruikt de notensleutelmevrouw de relatieve stilte voor wat reclame: op 23 en 24 november treedt ze op in het theater, met een musicalkoor. "Dus wie nog kaartjes wil kopen, dit lijkt me wel een mooi moment!".

Even later wordt ze opgehaald door haar man. Drie mensen mogen mee. Omdat het zo plenst, steek ik mijn hand op. Inmiddels heeft de volgende trein namelijk een 'onbekende vertraging', zegt de eveneens onbekende vrouwenstem.

We nestelen ons gedrie�n in de warmte van de bolide. Als we over het spoor willen rijden, gaat de slagboom dicht. De vertraagde trein is er.

Maar dat geeft niets. Hier is het gezelliger. Bij deze nogmaals bedankt, notensleutelmevrouw!

En mocht u dit toevallig lezen, laat me dan nog even weten waar de voorstelling ook weer was en hoe ie heette. Zorg ik nog even voor wat extra toeschouwers!