Vriendjes

Leuk, zo'n kinderverjaardag. Het is eigenlijk net als in een discotheek. Je begint met een cola, dan maak je de overstap naar een wijntje. De mensen (moeders) die om je heen zitten, ken je niet, maar toch begin je aan een gesprek.

Nou ja, gesprek. Net als in een danspaleis of een goedbezochte kroeg moet je schreeuwen om elkaar te verstaan. Met het verschil dat er geen muziek aanstaat, maar kindergekrijs.

Nou kan ik niet tegen mensen die zeuren dat de dichtstbijzijnde cr�che dicht moet, omdat de decibellennorm niet gehandhaafd wordt. Die moeten lekker onder een stoel kruipen of een radiostudio met gewatteerde muren laten bouwen.

Maar dat ze herrie kunnen maken, die kinderen van 4, 5 en 6, dat weet ik inmiddels. Ik werd uitgenodigd door de buurvrouw. Zoontje T. werd 4. En zei onlangs met poeslieve stem tegen mij: "Max is mijn vriendje".

Max is mijn zoon en na zo'n ontboezeming kon ik er natuurlijk niet meer onderuit. Mijn eerste hollandse kinderverjaardag was een feit.

Naast herrie waren er een springkussen (gelukkig buiten), hapjes en drank die je zelf moest pakken. En daar hou ik dan weer van. Oppervlakkige gesprekken, maar dat geeft niks op zo'n middag. De kinderen bleven het grootste gedeelte van de dag buiten huppelen en springen en letten daardoor uitstekend op elkaar.

Urenlang geen omkijken naar mijn eigen zoontje, want die ging gezellig in de hoek met ongeveer 250 auto's spelen. Eigenlijk dus best een grotemensenfeestje.

De ouders van de jarige waren wel al die tijd in touw. Hier aan een mouw plukken, daar een pleister op plakken. Kinderen tellen. Bijbehorende ouders opsporen. Nieuwe wijn regelen. Toastjes neerzetten. Springkussen opnieuw opblazen. Zakjes met tractaties meegeven. Jongste telg op bed, uit bed, oudste tot de orde roepen.

Ik heb de buurvrouw maar vast gevraagd of zij de volgende verjaardag van Max wil organiseren. Ik wil haar er zelfs voor betalen.