Tsjoeketsjoeketsjoek

Nee, dit wordt geen blog voor huismoeders. Geen huis-, tuin-, keuken en kidsweblog. Wil ik niet. Weiger ik. Hoort in de meest stoffige hoek natuurlijk.

Helaas. Ik maak niet alleen maar reportages, maar heb ook het leukste kind op aarde. De vaste bloglezer cq vriendin/familielid kan dit beamen. En dus schrijf ik ook over mijn zoon. Geen ontkomen aan.

Maar het is dus ook zo gezellig. Net nog, toen we dus samen in de trein naar opa en oma afreisden. Overstappen in Arnhem, overstappen in Deventer. Op het perron van die laatste halte mag Max in het ouderwetse stationsrestaurant achter de balie bij de vrolijk kakelende koffiejuffrouw komen. Hij krijgt een stukje nougat in zijn vuistje en lacht heel tevreden.

We stappen een laatste keer over. Nu moeten we even volhouden met z'n twee�n. Nog vijf uur te gaan tot Berlin Hbf. Fles water, appel en brood (bwabwa) op tafel. We hebben een coup� voor ons alleen. Een eigen koffer met speelgoed die Max ook al zelf kan optillen. En genoeg redenen om af en toe op de stoel te klimmen en met zijn neus tegen het raam te plakken.

Hij vindt dat een trein tsjoeketsjoeketsjoek doet, terwijl ik hem dat niet heb geleerd. En hij weet wat voor geluid de S-Bahn maakt (voor wie het vergeten is, kom weer eens langs en praat maar met Max).

Hij zeurt niet eens of ie naar de wc mag. Of hoe lang de reis nog duurt. En of we er eindelijk zijn. Een betere reisgenoot kan ik me dus niet wensen.

Over een paar jaar kan ik hem net zo op de trein zetten als mijn moeder mij vroeger: "Wilt u een beetje op haar letten? Ze wordt in Magdeburg opgehaald!". Daar ging ze en zwaaide en de maatschappij hield een oogje in het zeil tot mijn oma me weer oppikte, twee uur later.

Nee, samen reizen is toch veel knusser.