HET verhaal ken ik niet

Geen God, geen Jezus, geen kerk, geen bijbel. Wel Kerstmis. Zo gaat het al mijn hele leven.

Mijn overgrootmoeder was de laatste in de familie die geloofde, maar toen haar man uit de oorlog terug kwam, zei hij stellig: "naar de kerk ga ik niet meer.". Zij sloot zich daarbij aan en toen is het dus opgehouden. Niemand pakte het weer op.

Geen Christkind, maar de Weihnachtsmann. Geen mis op kerstavond, geen idee waar de tekst van de liedjes op slaat. Geen kerststal onder de boom. En dus ook geen flauw benul waar het kerstverhaal over gaat. Nooit bij stilgestaan zelfs, want mijn ouders vertelden het niet en op Oostduitse scholen was het taboe.

Kerst met de familie is al jaren luisteren naar De Notenkraker van Tsjaikovski, marsepein eten en zoveel mogelijk lezen. Begrijp me niet verkeerd: meer hoeft het van mij ook niet te zijn. Dat het eigenlijk om de geboorte van Jezus blijkt te gaan, dat heb ik nog wel eens ergens opgevangen. En dat daar wat mensen omheen stonden, ja, daar heb ik wel eens van gehoord.

Maar wie was ook weer wie? En hoe zat dat met die herberg? Daar was iets mee... Menigeen vindt blijkbaar dat ik al die onwetenheid niet op mijn kind mag overhevelen. En dus hebben (niet eens zo gelovige) familieleden en vrienden een einde gemaakt aan dat volstrekt en volkomen athe�stische kerstfeest.

Gisteren heb ik voor het eerst in mijn leven een kerststal kado gekregen. En als ik net zit te denken dat ik de oude kinderbijbel uit het ouderlijk huis van vriend J. ben vergeten, krijg ik een nieuw pakje in mijn handen gedrukt. Het kerstverhaal. Van een geheel ander iemand. Hebben ze niet met elkaar overlegd.

Ik ga het lezen. En of het nou allemaal zo was of niet (of dat er stiekem toch gewoon een arreslee en een man met een rode muts door Betlehem vlogen), in mooie verhalen geloof ik altijd.