Ulli draait...

...reportages ...moederdiensten ...overuren

donderdag 21 januari 2010

Emmy goes Ha�ti

Ook bij ons stonden de kinderen gisteren al met lege tassen voor de deur. Of we die alsjeblieft wilden vullen met statiegeldflessen. Voor Ha�ti.

Even zag ik mezelf zo staan, twintig jaar geleden. Met een karretje trokken we langs de bewoners van de flats met elf verdiepingen. Daar scoorde je het meeste oud papier - met een touwtje al keurig tot een pakketje gebonden - en de grootste hoeveelheden bierflessen. Met een volle kar en nog vijf andere kinderen trok ik dan naar een vierkant gebouwtje vlak bij de tramhalte - de 'Seroannahmestelle'. Van Emmy, de olifant kregen we de centjes uitbetaald, al met al een mooie aanvulling op ons zakgeld.

Toen deden wij dat iedere week, we bespaarden de mensen het gesleep (dat heette dan 'socialisme') en streken er ook nog geld voor op (dat we wonder boven wonder meestal zelf mochten houden. We hoefden het niet op te sturen naar onze Russische vrienden). Perfect geregeld door onze staatshoofden.

Nu is het incidenteel, maar mooi om te zien dat de kinderen zo enthousiast bezig zijn. Helemaal omdat ik maandag ochtend zelf met een overlevende van de aardbeving sprak. Bij hem thuis, aan de keukentafel. Han van de Goor uit Amersfoort was voor zaken in Port-au-Prince, even later alleen nog maar aan het overleven.

En hoe bizar zijn belevenissen ook zijn, hoe het voor zijn familie moet zijn, om langer dan 24 uur niks te horen, hoeveel malen erger het is voor de Ha�tianen - mijn voorstellingsvermogen houdt al op bij de vraag: ' hoe voelt een aardbeving?'. Ik kan er simpelweg niet bij.

Kinderen van Nederland: hier hebben jullie al mijn flessen.