Tandpijn

Kiespijn kan ik het niet noemen, want het zijn de hoektanden die zich met geweld een weg banen in de mond van Max. Hij heeft al een heel mooi rijtje boven en onder, maar waar tot nu toe nog wat schattige gaatjes zaten, verschijnen nu langzaam aan witte puntjes. Vier tegelijk.

En dat schijnt pijn te doen als ik mijn zoon moet geloven. Hij wordt meerdere keren per nacht wakker en weet dan niet waarheen met zichzelf. Behalve af en toe een zetpil is er weinig soeps om hem te helpen. Een aai over zijn bol kan ie tijdens de nachtelijke uren ook niet echt verdragen. Zelfs aanraken doet dan zeer.

Niet voor niks kan waarschijnlijk niemand zich nog herinneren hoe het voelde toen je tanden kreeg. Ofwel?

We mogen het immers twee keer meemaken: in onze eerste twee levensjaren, maar daarna nog een keer als we langzaamaan de eerste letters kunnen lezen. En ik vraag me nu dus af: we weten nog van alles en nog wat uit de tijd dat we 8 waren. Dat we met de fiets uitgleden en harde kiezelsteentjes zich in onze knie�n boorden. Dat onze ouders vervelend deden omdat we moesten helpen afwassen, en dat we voor het donker thuis moesten zijn.

Maar geen seconde herinner ik me het moment dat mijn melktanden werden vervangen door blijvende. En hoe dat voelde. Iemand?