Twee kilometer

Al weken wordt mijn geboortegrond geteisterd door sneeuw en ijs. Nederland is er niets bij. Gisteren viel er aan de Oostzee alleen al een nieuw pak van 40 cm. Bovenop al het wit dat er al lag. Op sommige plekken is het nu drie meter. Het openbaar vervoer in Rostock ligt plat, dus mijn oma gaat niet meer naar buiten. Vlak bij mijn geboortestad Greifswald kun je over de Bodden lopen, en het grootste eiland van Duitsland moest het even helemaal alleen doen omdat de enige brug ook dicht was.

Het kleine zusje Hiddensee is afgesneden van de buitenwereld. De veerboten gaan niet meer, en het ijs is eigenlijk te gevaarlijk om een tochtje te wagen. Het is maar twee kilometer. Klinkt weinig, dus met wieltjes onder de koffer en gaan maar? Gisteren waren er toeristen die het deden. Waaghalzen. Gekken.

En wat ze allemaal zeggen: de laatste keer dat we dit meemaakten, was 31 jaar geleden. Met een dikke buik deed mijn moeder er toen 24 uur over om van de ene naar de andere stad te komen.

Ik wens ze de komende dagen veel sterkte, daar in het Noordoosten. De volgende sneeuwstorm is aangekondigd voor dinsdag. Hou vol, eilanders!