Vierkant en bruin en met glas erin

Ik heb een hekel aan mijn bril. Niet aan alle brillen op aarde, en ook niet aan de bril die een ander draagt. Gek genoeg vind ik dat een bril iemand anders altijd beeldig staat. Maar mij niet.

Vind ik.

Omdat mijn linker oog nu al vier weken rood is, de huisarts vooralsnog niet snapt waarom het niet weggaat, ik er zalf in moet smeren die voorlopig dus niks uithaalt, ben ik tevens gedwongen om mijn vierkante, bruine bril op te zetten. Mijn lenzen verpieteren ondertussen in hun witte doosje en mogen er van mij en van de huisarts niet uit.

Ik draag mijn bril al vanaf mijn vierde. Mijn haatgevoelens jegens dat ding zullen er ongetwijfeld mee te maken hebben. En toen ik op mijn negende eindelijk af was van dat luie oog en dus ook die bril, kreeg ik maar een jaar respijt. Toen kon ik ineens de letters op het bord in de klas niet meer lezen en was het opnieuw hommeles. W��r naar de opticien, w��r die glazen op.

Jaloers was ik op mensen met beugels. Dat stond tenminste nog schattig!

Toen ik 15 werd en in een dansgroep zat, vond ik dat het maar eens afgelopen moest zijn. Ik bestelde lenzen en sindsdien heb ik die amper meer uitgedaan. Want ook dat ik geen vriendje kon krijgen, had zeker en vast met die ontspiegelde kijkers te maken! E�n week met lenzen en de leukste jongen zag me ineens wel staan! (Dat was het keiharde bewijs).

En ook al zeggen collega's nu regelmatig hoe goed mij de bril staat: ik geloof het gewoon niet. Ik zit met smart te wachten op de afspraak bij de oogarts, een sterk middel dat me mijn oogwit teruggeeft en de zachte halve cirkels die dan mijn iris weer omhelzen.