Ulli draait...

...reportages ...moederdiensten ...overuren

zondag 14 februari 2010

Groeten uit Leutekum

Optocht hier, optocht daar. Al twee weken geleden kregen we een carnavalskrant in de bus. Van vereniging De Billekletsers. Ja, echt waar, zo heten ze. De lokale kroeg is 'besmet gebied' en in de stad gaan de caf�s alleen nog open voor de gekostumeerde medemens. Met op maandagochtend: een kroegentocht (dat zouden ze eens in april moeten proberen...). Duidelijk dus: ook boven de rivieren wordt stevig carnaval gevierd.

Als kind deed ik met enthousiasme mee aan 'Fasching' zoals dat destijds in Berlijn heette. Gewoon op de cr�che en later in mijn eigen basisschoolklas, op kleine schaal. Ik ging als Pippi Langkous, als kat of als Roodkapje. Altijd binnen, want zoiets als een optocht kende ik niet. (Nu is dat zelfs in de Duitse hoofdstad veranderd: vanuit het hele land verhuizen de 'Jecken' of 'Narren' naar de stad en nemen hun gebruiken gewoon mee. Daarom zijn er nu hele grote optochten, terwijl de gewoner 'Berliner' daar geen boodschap aan heeft.).

Als volwassen mens heb ik me nog nooit verkleed. En ook de carnavalskrant heeft vriend J. en mij niet kunnen overhalen om er aan mee te doen. En toch lijkt het me stiekem best wel leuk.

Zoals collega I. bijvoorbeeld. Ze heeft nog nooit carnaval gevierd, maar nu heeft ze een vriend die uit Limburg komt. En dan moet je wel. Ze heeft een vampierskostuum gekocht, met een corset en een wijdlopende tulen rok. Gaaf!, dacht ik toen ik het hoorde. Ik kreeg er best zin in. Volgens mij begint de lol al bij het schminken.

Nee, geen Billenkletsers, prinsen of prinsessen. Maar zelf verkleden? Waarom eigenlijk niet? Ik wacht op de uitnodiging van een carnavalsgek. Een hele grote groep die ons meesleurt in het feestgedruis. Anders durf ik niet. Misschien volgend jaar? Of het jaar daarna?