En nog meer deuntjes

Niet alleen ik hou van muziek, ook mijn kindje. In de stad wijst ie naar de kerktoren en gaat wiebelen. Bij de eerstvolgende bocht staat vaak een ouderwetse karrousel. Weer wiebelen. Met kont en heup. Tweehonderd meter verderop: een draaiorgel. Daar is ie niet meer bij weg te slaan. Ik zou rustig kunnen gaan winkelen. 20 minuten later, maar Max is nog steeds niet moe van het dansen.

En daarom bedacht ik dat hij wel toe is aan zijn eerste cursus. Zijn eerste offici�le les. (Want dingen als babyzwemmen of baby-yoga heeft deze pragmatische moeder lekker overgeslagen.). Gisterochtend was het zover: 'Muziek met peuters'.

Dat betekent in een kringetje zitten met een stuk of zeven andere kinderen en hun moeders (welgeteld: ��n vader). En dan in de handen klappen en meezingen. G�nant. Vind ik althans. In een groep met andere ouders hou ik me op de achtergrond. (Wat op zich bijzonder is, want dat is wel eens anders, weten collega's en vriendinnen). Voor anderen zingen, huppeldansjes doen en dan ook nog in het Duits je kind luidruchtig aanmoedigen. Nee.

Ik fluisterde zachtjes in zijn oor, vond het stiekem best leuk dat hij vooral veel plezier had bij het klimmen op ieders stoel, en liet het over me heen komen.

Of er een grote muzikant in hem schuilt? Geen idee. Ik ga dapper mee, net zolang als ie het leuk vindt.