Houvast

Over drie weken wil ik de 21 kilometer bedwingen. Dat gaat lukken, maar het moet ook zeker beter dan vorig jaar. Toen was ik 2 uur en 37 minuten onderweg (na bijna niet getraind te hebben). Een soort ezelstred vergeleken bij een renpaard.

En dus ben ik me aan het uitsloven op de weg. Dat doe ik meestal op mijn vrije dagen, maar alleen in het weekend kan ik wat meer kilometers maken. Want doordeweeks moet Max vaak mee. Ik kan hem immers niet altijd voor een rondje rennen bij de buurvrouw stallen.

Soms loop ik een half uurtje als hij slaapt. Langer weggaan durf ik niet aan en dat hoort ook niet. Dat levert maar 4,5 kilometer op, maar is wel belangrijk om de benen in beweging te houden.

Op andere momenten kies ik voor de optie 'meenemen'. Max gaat warm ingepakt in de kinderwagen, met zijn gezicht lekker in de wind. En moeders rent er achteraan. Ik word van alle kanten bekeken, want dat doet dus niemand hier in de wijk. Kan me niet schelen.

De hoogtepunten voor Max zijn onderweg achtereenvolgens de viskraam, de molen, de trein (die ons niet in de steek laat en toevalligerwijs altijd langskomt als wij rennen), de koeien of schapen, de trekkers en de kinderen op skateboards.

De training is wel anders, want doordat mijn armen een soort stuur vasthouden, staat mijn bovenlijf bijna stil, en dat heeft ook weer effect op mijn benen. Die gaan een beetje wiebelen. Maar toch, aan het einde van de rit heb ik wel wat gedaan. Met drie keer kinderwagenrennen en zondag een lange tocht in mijn eentje (planning: 15 km), zit ik al op 4 keer trainen deze week.

Op 28 maart laat ik lekker oma achter de kinderwagen lopen. En ren ik als een speer door de Brandenburger Tor.

(Ik had natuurlijk ook een speciale gadget kunnen aanschaffen, zie afbeelding boven links, en dit blog. Maar ja, dat vond ik dus pas ��n minuut geleden.)